Vergeten Countryster

Genre: Country Pop

Twee dagen en 22 jaar geleden overleed countryzanger Eddie Rabbitt aan de gevolgen van longkanker, slechts 56 jaar oud. De man heeft een aantal nummer 1 hits op zijn naam staan en bracht 15 studioalbums uit. Toch lijkt hij een beetje vergeten te zijn, je vind maar relatief weinig informatie over hem op internet en hij heeft niet eens zijn eigen website of social media pagina. Daarom wil ik graag even een stukje over hem schrijven, de man heeft namelijk best mooie muziek gemaakt. Normaal gesproken bespreek ik eigenlijk geen verzamelalbums, maar ‘The Platinum Collection’ is het enige album dat ik van de beste man heb. Tegelijkertijd is dit ook wel de ideale instapper om kennis te maken met zijn muziek.

Bij mij begon het allemaal met het eerste nummer, ‘I Love a Rainy Night’. In de game Grand Theft Auto San Andreas had je een aantal radiozenders waaronder K-Rose. Deze countryzender was eigenlijk een parodie op de redneck cultuur maar heeft er toch maar mooi voor gezorgd dat ik countrymuziek ben gaan waarderen. Een lekkere gevarieerde selectie van wat meer puurdere country nummers en countryrock/pop. Eddie Rabbitt valt duidelijk in de laatste categorie.

Eddie Rabbitt groeide op in de Amerikaanse staat New Jersey als zoon van Ierse ouders. Hij kreeg een passie voor muziek net als zijn vader die viool en accordeon speelde in danszalen in de omgeving van New York. Rabbitt bleek goed gitaar te kunnen spelen, schreef zijn eigen nummers en kreeg toen hij twintig was een platencontract voor een single. Om zijn talent voor het schrijven van nummers beter te ontwikkelingen vertrok hij in 1968 naar de countryhoofdstad Nashville. Toen the one and only Elvis Presley het door Rabbitt geschreven ‘Kentucky Rain’ opnam betekende dit de definitieve doorbraak. De single werd een grote hit en kreeg een gouden plaat. Het door Ronnie Milsap gezongen ‘Pure Love’ behaalde zelfs de 1^e plaats in de hitlijsten. Hiermee kreeg hij in 1975 een platencontract bij Elektra Records waardoor Rabbitt aan zijn solocarrière kon werken.

Bij het opzetten van het album valt wel direct iets op, deze versie van ‘I Love a Rainy Night’ klinkt toch wel anders dan de versie in het spel. En wat blijk? De versie die in GTA zit is helemaal niet door Rabbitt gezongen, maar door ene Gary Fox. Hij blijkt nog een aantal nummers van Rabbitt te hebben gezongen voor wat verzamelalbums in de jaren 80. Het zal wel iets met rechten te maken hebben gehad. De verschillen tussen de versies van Rabbitt en Fox zijn op de stemmen na niet enorm groot. Het is wel apart dat je hier niet meer over leest. Blijkt maar weer dat de Rabbitt fanbase niet zo actief is online. Maar goed, ‘I Love a Rainy Night’ is een feel good song waar ik altijd wel voor te porren ben. Het is luchtig en weet me altijd op te vrolijken als het even tegen zit. Het is allemaal vrij simpel maar soms heb je ook niet meer nodig voor een leuk nummer.

‘The Platinum Collection’ geeft verder een goed beeld van met name het begin van Rabbit’s solo carrière. De meeste singles en een aantal albumtracks van de periode 1975-1983 zijn hier wel terug te vinden. Met 22 tracks is het ook het meest complete overzicht van de man. Het wordt mij wel snel duidelijk waarom Rabbitt niet erg populair is in de countryscene. Echte pure country hoef je hier niet te verwachten, het is allemaal behoorlijk gladjes geproduceerd en er staan ook aardig wat ballads op de plaat. Daar is op zich niet zo veel mis mee, het zijn in wezen prima nummers maar wel erg zoetsappig en voorzien van die typische jaren 70 strijkers op de achtergrond. Als ik een beetje in een melancholische bui ben willen wat gladdere nummers als ‘Suspicious’ en ‘Amazing Love’ er wel in, maar het heeft weinig met country te maken.

Het zijn dus voornamelijk popballads, countryballads en countrypop wat de klok slaat. Als we het over de countryballads hebben zijn Rabbitt’s versie van ‘Kentucky Rain’ (alhoewel de versie van Elvis wel beter is), ‘Pour Me Another Tequila’ en ‘Hearts on Fire’ mooie songs. Rustig maar wel smaakvol gemaakt. Daarnaast staan er een aantal countrypop nummers op ‘The Platinum Collection’ die er mogen zijn. Naast het eerder genoemde ‘I Love a Rainy Night’ was ook ‘Drivin’ My Life Away’ een grote hit en de ideale roadtrip muziek. Lekker niks aan de hand en karren maar. Daarnaast zijn ‘Drinkin’ My Baby (Off My Mind)’, ‘Rocky Mountain Music’, ‘Is There a Country Song on the Jukebox’ en ‘Plain As the Plain on My Face’ aardig in elkaar stekende nummers. Het is allemaal niet heel diepgaand maar prettige ‘niks aan de hand’ muziek. ‘Song of Ireland’ verdient ook nog wel een bijzondere vermelding vanwege de folky invloeden en als ode aan het geboorteland van Rabbitt’s ouders. De overige nummers zijn wat minder, soms omdat ze wat matigjes zijn maar ook omdat een aantal zo zoet zijn dat het glazuur van de tanden sprint.

Ach ja die Eddie Rabbitt, misschien nog wel meer een songwriter dan een performer. De man heeft een fijne stem maar mist af en toe een beetje de expressie en oprechtheid die andere countryartiesten wel hebben. Ik vermoed dat dat ook een van de redenen is waarom hij tegenwoordig onder de countrypuristen niet zo geliefd is. Er valt wel wat voor te zeggen, Rabbitt heeft bijvoorbeeld geen moeilijke jeugd gehad vol armoede en verdriet waar vanuit hij kan schrijven. Hij schreef meer als vak dan uit eigen ervaringen, terwijl dat laatste juist iets is wat country juist zo doorleeft en mooi maakt. Toch vind ik dat Rabbitt beter verdient en dat zijn nummers gehoord mogen worden. Het is goed om te zien dat door GTA Rabbitt een nieuwe groep mensen heeft weten te bereiken en heeft geraakt met zijn muziek (ook al is het niet zijn uitvoering). Op die manier blijft zijn legacy ook onder jongere mensen in leven.

Daltrey en Townshend worden op ‘WHO’ bijgestaan door enkele gastmuzikanten. Zo zijn drummer Zak Starkey (zoon van Ringo Starr) en bassist Pino Palladino al een voor langere tijd betrokken bij The Who en spelen zij mee op het grootste deel van de nummers. Andere grote namen zijn Benmont Tench (Tom Petty & The Heartbreakers) op toetsen en sessiedrummer Joey Waronker (oa. Beck en R.E.M). Opvallend is dat ‘WHO’ behoorlijk energiek en gedreven klinkt. Toch knap als je bedenkt dat de heren ondertussen al een aardig eindje in de zeventig zijn. Daltrey is behoorlijk goed bij stem, al krijgt af en toe een beetje hulp van auto-tune zonder dat echt stoort. Tekstueel is het allemaal niet erg diepgaand maar wel typisch The Who.

Opener ‘All This Music Must Fade’ is direct het hoogtepunt van het album. Een lekkere rocksong die het live ook goed zou doen. Een behoorlijke oorwurm ook want ik heb hem al een tijdje in mijn hoofd zitten, in dit geval zeker geen straf. ‘Ball and Chain’, een herbewerking van het Townshend solonummer ‘Guantanamo’, is dan weer een wat rustiger rocknummer met een mooie opbouw. Het terugkerende toetsenloopje doet een beetje de oude tijden herleven. En op die goede oude tijd wordt teruggekeken in ‘I Don’t Wanna Get Wise’.  Niet de meest sterke track maar de tekst tovert wel een enorme glimlach op mijn gezicht. ‘Detour’ is dan weer een lekkere stevige rocker en een van de betere tracks van de plaat.

Helaas begint het niveau hierna wel wat te zakken. ‘Beads On One String’ is niet bepaald sterk en vrij suffig eigenlijk. ‘Hero Ground Zero’ en ‘Street Song’ zijn aardige tracks maar wel aan de middelmatige kant. Met het door Townshend gezongen ‘I’ll Be Back’ gaan we meer de ballad kant op. Het nummer is redelijk origineel qua opbouw maar komt voor mij helaas niet helemaal goed uit de verf.  

In de staart van de plaat vinden we dan weer twee wat betere nummers. Townshend’s broer Simon die ook meespeelt op het album en in The Who live band zit draagt ‘Break The News’ aan. Het is vrij glad maar heeft een erg aanstekelijk refrein en is daarmee toch wel een geinige song. Een beetje een guilty pleasure misschien, maar ach ik word er wel vrolijk van en het zou een verademing zijn als ie eens langs zou komen op de radio. ‘Rockin’ in Rage’ trekt dan weer wat steviger van leer en steekt wat minder voor de hand liggend in elkaar wat het nummer wat interessanter maakt. Afsluiter ‘She Rocked My World’ is dan weer heel relaxed en rustig maar helaas niet erg sterk.

Toch ook maar even wat aandacht voor de bonustracks op de Deluxe en Japanse uitgaves, allemaal door Townshend gezongen trouwens.. Het is eigenlijk jammer dat ‘This Gun Will Misfire’ niet op het album zelf staat want dat is best een mooi track die een van de mindere nummers had mogen vervangen. ‘Got Nothing to Prove’ en ‘Sand’ zijn oude opnames uit de jaren 60 en leuke extraatjes. ‘Danny and My Ponies’ is beetje folky achtig maar wordt helaas verpest door de auto-tune. Ongelofelijk zonde om een nummer zo te verminken.

‘WHO’ laat een band horen die nog opvallend vitaal en passievol staat te spelen. Toch knap van de oude rotten die al dik vijftig jaar aan de weg aan het timmeren zijn. Je hoort dat de heren er zin in hebben en dat werkt enorm aanstekelijk. Dat compenseert voor een deel het toch iets wat magere songmateriaal.

Een magische productie

Genre: Symphonic Rock/Pop

Het is magisch wat muziek met je kan doen. Het roept herinneringen op aan gebeurtenissen die je mee maakt en plaatsen die je bezoekt. Je doet je ogen dicht en je bent weer even terug waar je was toen je bepaalde muziek hoorde. In het geval van ‘The Secret’ van Alan Parsons brengt de muziek me terug naar de vorige zomervakantie in Normandië waar dit album wat rondjes in de auto heeft gedraaid. Toch wel fijne muziek voor een mini roadtrip, in gedachten trekt het Noord-Franse landschap weer aan me voorbij. Eigenlijk vat het dit plaatje wel een beetje samen, een fijn voortkabbelend album met mooie songs en productie.

.

.

Alan Parsons is eigenlijk meer een producer dan een muzikant. Zo raakte hij als (assistent) geluidstechnicus betrokken bij albums als ‘Abbey Road’ van The Beatles en ‘The Dark Side of the Moon’ van Pink Floyd. In 1975 richtte hij samen met singer-songwriter Eric Woolfsen The Alan Parsons Project op. De studioband (ze speelde niet live) bracht zo’n tien albums uit met hulp van de nodige gastartiesten. ‘Don’t Answer Me’ werd in Nederland hun grootste hit, maar ook ‘Old and Wise’ en ‘Eye in the Sky’ zijn nummers die tot het collectieve geheugen behoren. In 1990 gingen Parsons en Woolfsen uit elkaar en begonnen ieder een solocarrière. Parsons maakte voor ‘The Secret’ vier soloalbums en bracht zijn muziek en die van The Alan Parsons Project naar het podium. Hij toert nog steeds vrij intensief en bezoekt ons landje hierbij regelmatig.

‘The Secret’ is Parsons’ eerste soloalbum in vijftien jaar na zijn voorganger ‘A Valid Path’. Waar het laatstgenoemde album redelijk experimenteel en elektronisch van aard was, wordt op ‘The Secret’ voor een meer traditionelere aanpak gekozen. Het klinkt allemaal wat meer naturel, minder kunstmatig, maar daardoor ook wat minder vernieuwend. Geluidstechnisch klinkt het allemaal weer uiterst verzorgd, dat kun je wel aan Parsons’ overlaten. Zelf ben ik helaas niet in het bezit van een surround set want ik had dit album graag in de 5.1 mix die op de dvd van de deluxe edition staat willen horen. The Alan Parsons Project maakte altijd conceptalbums, platen waarbij de nummers een verhaal vormden rond een thema. The Secret is niet echt een conceptalbum in deze traditie, maar de nummers gaan over magie met de mooie en tragische kanten daarvan.

Het songmateriaal op ‘The Secret’ is vrij aardig. De plaat kent niet echt skipmomenten, maar is tegelijkertijd ook wat aan de veilige kant. Het is voornamelijk rustige symfonische pop en rock wat hier de klok slaat. Parsons’ zelf speelt wat gitaar, keyboard en doet wat achtergrond zang. Hij krijgt hulp van de nodige gastmuzikanten en zangers om hem een handje te helpen. Zo speelt gitarist Steve Hackett (Genesis) mee op het behoorlijk bombastische en lichtelijk ‘over the top’ instrumentale openingsnummer ‘The Sorcerer’s Apprentice’, Het nummer is een bewerking van het klassieke stuk van de Franse componist Dukas en werd onder andere bekend door de Disneyfilm ‘Fantasia’. Vervolgens is de gastbijdrage van singer-songwriter Jason Mraz op ‘Miracle’ een stuk lichtvoetiger en pakt niet onaardig uit. Een fijn in het gehoor liggende song die best wel eens op de radio gedraaid zou mogen worden. Hetzelfde kan gezegd worden over het enige door Parsons’ zelf gezongen nummer ‘As Lights Fall’. ‘One Note Symphony’ is weer iets bombastischer en zwaarder maar zeker een van de meest geslaagde nummers van het album, een mooie compositie. De zang van Lou Gram op ‘Sometimes’ en het Parijse sfeertje in ‘Soirée Fantastique’ zijn mooi maar als nummers niet heel bijzonder.

Een uitschieter in positieve zin is de ballad ‘Fly to Me’, voornamelijk omdat de stem van zanger Mark Mikel erg doet denken aan John Lennon wat het nummer een lichte Beatles feel geeft. ‘Requiem’ is dan weer bigband achtig, een mooie song die voor wat afwisseling zorgt. ‘Years of Glory’ en ‘The Limelight Fades Away’ zijn de wat mindere tracks op het album. Het sterke en emotionele ‘I Can’t Get There From Here’ sluit het album waardig af.

En opeens is de Franse droom voorbij en ben je weer thuis. Alan Parsons heeft met ‘The Secret’ een fijne plaat met mooie luisterliedjes gemaakt zoals we van hem gewend zijn. Letterlijk prettig in het gehoor liggend want de plaat klinkt fantastisch, zeker voor een tijd waarin dat niet vanzelfsprekend is. Het is jammer dat het songmateriaal nét niet wat spannender is, maar misschien moeten we dat ook niet meer verwachten.

Emotionele groeiplaat

Genre: Psychedelische Pop/Soft Rock

Het is eigenlijk om je kapot te schamen, maar ik ben best wel slecht op de hoogte van de artiesten die op dit moment ‘in’ zijn. Wat dat betreft leef ik dan toch iets te veel in mijn eigen muzikale bubbel van gouwe ouwe bands. Daar mag toch ook wel eens wat meer moderne muziek bij. Natuurlijk had ik de naam Lana Del Rey wel voorbij zien komen en heb ik wel eens flarden van ‘Born to Die’ opgevangen, maar meer dan dat had ik er dan ook weer niet van meegekregen. Mijn interesse werd toch wel gewekt bij het lezen van de enorm lovende recensies over haar laatste album ‘Norman Fucking Rockwell!’. Ondertussen heeft ie al aardig wat luisterbeurten gekregen en kan ik toch wel zeggen dat dit een van de leukere ontdekkingen is van de afgelopen tijd.

.

Lana Del Rey timmert ondertussen al een tijdje aan de weg. In 2010 kwam haar titelloze debuut uit maar het eerste grote succes kwam bij haar tweede album ‘Born to Die’ met onder andere het titelnummer en ‘Video Games’ als grote singles. ‘Norman Fucking Rockwell!’ is ondertussen Lana’s zesde album en er schijnt dit jaar nog meer nieuwe muziek aan te komen.

‘Norman Fucking Rockwell!’ klinkt opvallend tijdloos en puur. Het is op momenten een beetje folky en psychedelisch wat zorgt voor een dromerig sfeertje. Echt een happy album kun je het niet noemen, het zijn voornamelijk treurige rustige luisternummers die je kunt verwachten. Tekstueel worden redelijk dezelfde thema’s behandeld, het zijn vooral nummers over heimwee naar vervlogen liefdes en gemis. Het is niet allemaal even hoogstaand, maar het komt wel oprecht over.

Het openings- en titelnummer is meteen een tranentrekker eersteklas. Wat een ongelooflijk mooie binnenkomer is dat! Emotioneel beladen en met de wegebbende zang op het einde maken het nummer direct één van de hoogtepunten van het album. Maar deze lijn wordt doorgezet met ‘Mariners Apartment Complex’ welke tevens van een hoog niveau is. Ontzettend mooi gezongen ook. In ‘Venice Bitch’ wordt lekker de tijd genomen om een dromerige zomeravondsfeer neer te zetten. Heerlijk uitgesponnen en ruimte voor mooie instrumentatie waarbij negen minuten in no time omvliegen. Ook het daaropvolgende ‘Fuck It I Love You’ is een prachtsong. ‘Doin’ Time’ breekt een beetje met de ingetogenheid van de eerste vier nummers. Het is het enige nummer dat nog een beetje uptempo is, maar dat zorgt voor een fijne afwisseling. Een tikkeltje rauw zingende Lana en een simpel maar doeltreffend baslijntje maken het af. Eigenlijk zijn alle nummers tot en met ‘Doin’ Time’ wat mij betreft voltreffers.

Vanaf ‘Love Song’ daalt het niveau iets. De nummers tot en met ‘The Next Best American Record’ zijn zeker niet slecht maar wel wat meer standaard in vergelijking met de rest. Dit neemt niet weg dat het stuk voor stuk prima songs zijn, het album kent eigenlijk geen zwakke momenten. Met ‘The Greatest’ gaat het niveau weer echt omhoog. Een mooi nummer met melancholische retro-vibe, Misschien wat minder opvallend, maar ‘Bartender’ is prachtig in zijn eenvoud. Met tekstuele verwijzingen naar Joni Mitchell en CSN weet het de sfeer van een woestijnvlakte neer te zetten. Afsluiter ‘Hope Is a Dangerous Thing for a Woman Like Me to Have – but I Have It’ is wederom een emotioneel hoogtepunt waarmee het album groots eindigt.

Met ‘Norman Fucking Rockwell!’ heeft Lana Del Rey een erg sterk album gemaakt met bijzonder veel sfeer en emotie. En het is nog een groeiplaat ook, bij elke luisterbeurt blijft ie beter worden. Dit beloofd één van de soundtracks voor de komende eenzame zomeravonden te worden. Wát een kennismaking, dit smaakt naar meer!

Een degelijk tijdmachine

Genre: Rock/Pop

Jeff Lynne is absoluut een vakman. De multi-instrumentalist brak in de jaren 70 door met Electric Light Orchestra (ELO) die hits had als ‘Mr. Blue Sky’, ‘Livin’ Thing’ en ‘Don’t Bring Me Down’. Door rock met elementen van klassieke muziek te combineren creëerde hij een geheel eigen geluid. Lynne werd niet alleen een grote naam als songwriter, maar was ook producer voor artiesten als Paul McCartney, George Harrison, Tom Petty en Joe Cocker. Zijn producties zijn uit duizenden te herkennen en je vind ze of geweldig of helemaal niks. Een tikkeltje oubollig met een typische drum en gitaarsound. Zelf kan ik zo’n productie op zijn tijd wel waarderen, al is het maar omdat het ook wel iets melancholisch over zich heeft.

Na wat jaren waarin ELO uit elkaar was, blies Lynne in 2014 de band nieuw leven in. Ondertussen zijn hij en toetsenist Richard Tandy de enige oer-leden, aangevuld met een compleet nieuwe bezetting. Sindsdien gaat de band door als ‘Jeff Lynne’s ELO’. In 2015 kwam met ‘Alone in the Universe’ een aardige combackplaat uit. ‘From Out of Nowhere’  is het volgende hoofdstuk en inmiddels het veertiende studioalbum van ELO. Een degelijk plaatje dat in de lijn van zijn voorganger ligt maar toch een stapje terug is in kwaliteit.

‘From Out of Nowhere’ ademt één en al retro uit. Het is alsof je veertig jaar terug in de tijd gaat, iets waar Lynne’s productie een groot aandeel in heeft. Songmatig is het album een beetje aan de middelmatige kant. Lynne kleurt netjes binnen de lijntjes en levert een aardige set songs af, maar de uitschieters ontbreken. Het album kent zeker zijn momenten. Zo heeft ‘Help Yourself’ fraaie akkoordwisselingen en kent ‘All My Love’ harmoniezang om van te smullen.  Met ‘One More Time’ wordt het gaspedaal ingetrapt wat zorgt voor een geinige rock-’n-roll song. ‘Losing You’ en ‘Songbird’  zijn aardig sfeervolle ballads waar de productie misschien nog wel het beste tot zijn recht komt. Tekstueel is Lynne nooit heel diepgaand geweest en dat is hier ook niet anders. Hoewel zijn muziek ook geen diepgaande teksten nodig heeft is ‘Time of Our Life’ wel erg plat, al is de link naar het oude ELO nummer ‘Telephone Line’ wel grappig. Voor je het in de gaten hebt is het album voorbij, maar misschien is dat ook wel omdat deze maar een half uur duurt.

Net als op ‘Alone in the Universe’ speelt Lynne op ‘From Out of Nowhere’ nagenoeg alle instrumenten zelf in, enkel Tandy speelt een pianosolo op ‘One More Time’. Alhoewel dat zeker knap is mist het door deze aanpak wel een bandgevoel en klinkt het ook meer als een soloalbum. Ik vraag me af of het betrekken van de band een positief effect zou kunnen hebben op het songmateriaal en of zij Lynne wat meer uit zouden kunnen dagen om van de gebaande paden af te wijken. Productioneel is het, hoe kan het ook anders, weer op en top verzorgd en voorzien van Lynne’s uiterst herkenbare sound.

Jeff Lynne levert met From Out of Nowhere een album af dat voldoet aan de verwachtingen. Je weet dat je een goed verzorgde (retro)rockplaat voorgeschoteld krijgt met zijn kenmerkende sound, maar meer dan dat is het ook niet. Wat dat betreft klinkt het niet veel anders dan zijn vorige plaat ‘Alone in the Universe, maar mist het de uitschieters die dat album wel had. Is dat erg? Niet per se, soms is het fijn om in een tijdmachine te stappen die je terugbrengt naar de jaren 70/80. From Out of Nowhere voegt weinig tot niks toe aan Lynne’s grote carrière maar zorgt wel voor een mooi half uur durend reisje terug in de tijd.