Vandaag is het Mental Health Day, zeker in de coronacrisis met voorlopig weinig perspectief op verbetering is dat geen overbodige luxe. Ook een goed moment om stil te staan bij de vraag; wat is geluk? Voor mijzelf is dit een zoektocht en een worsteling die al bijna 15 jaar duurt. Toch probeer je het dagelijks in de kleine dingen te vinden, iets wat het leven zin geeft. Al is het maar een klein stap, misschien dat Roger Taylor met ‘Happiness?’ een zetje in de goede richting kan geven.
Happiness is what you need
Happiness is all around
I’s not easy to define it
It can’t easily be found
Uit ‘Happiness’
Zeg je Roger Taylor, dan doet dat vast nog niet bij iedereen een belletje rinkelen. Zeg je Queen, dan wordt dat een heel ander verhaal. Taylor is de drummer van de band en heeft met onder andere ‘Radio Gaga’, ‘A Kind of Magic’, ‘These Are The Days of Our Lives’ en ‘Heaven for Everyone’ een aantal grote hits geschreven. Zijn nummers staan vaak in contrast met de bombastische sound waar Queen vooral bekend om staat. Meer recht toe recht aan, puur en direct. Naast dat Taylor een vet potje kan drummen kan hij ook behoorlijk goed zingen. Zijn stem doet me erg aan Rod Stewart denken, een wat hoge rauwe stem met een typische rasp. Op de oude Queen nummers nam hij vaak de hoogste stemmen van de koortjes voor zijn rekening (Galileooooo, For meeeeeee). Niet iedereen is fan van zijn zang maar ik luister graag naar zijn stem en hij kan er wat mij betreft prima mee door als leadzanger.
Taylor heeft van alle Queen bandladen de meeste soloplaten gemaakt en had daarnaast zijn hobbyband The Cross. Daarom was ik het meest nieuwsgierig naar zijn albums. Voor de zomervakantie van 2016 had ik aantal albums van hem om mijn telefoon gezet, maar pas in de kerstvakantie kwam ik aan ‘Happiness?’ toe. Inmiddels was het de laatste dag van mijn vakantie op Bali en tijd om de koffers in te pakken. En daar, aan de andere kant van de wereld, kwam hij meteen goed binnen. Wát een bijzondere sfeer heeft dit album! Daarna werd het een plaat die het ook goed deed tijdens het studeren, zeker in het najaar wanneer het vroeg donker wordt en de bladeren van de bomen vallen. In eerste instantie vooral lekker voor op de achtergrond, maar met elke luisterbeurt trok de muziek ook steeds meer de aandacht. Ook voor de gezellige avonden met vrienden werd dit een favoriet voor op de achtergrond. Daar zit denk ik ook meteen de kern in waarom deze plaat zo veel voor me betekent. Het is fijne muzikaal ‘behang’ maar er valt ook meer dan genoeg te ontdekken.
Maar goed, terug naar het album zelf. Queenzanger Freddie Mercury overleed eind 1991 waardoor de activiteiten rondom Queen (voorlopig) stil werden gelegd. Het verlies van Mercury hakte er flink in bij de bandleden. Brian May stortte zich vrij snel op het afmaken van zijn soloalbum (Back to the Light) en ging hier ook mee op tournee. Taylor had meer tijd nodig om tot zichzelf te komen. Zijn hobbyband The Cross was inmiddels opgeheven zodat hij in 1993 begon aan zijn derde soloalbum. ‘Happiness?’ werd een persoonlijke en een vrij rustige plaat gericht op verwerking van verlies en zoektocht naar hoe het leven weer op te pakken. Taylor’s teksten zijn misschien weinig diepgaand maar des te puurder en oprecht. Eigenlijk een plaat over wezenlijke dingen in het leven. Taylor maakte de plaat grotendeels zelf met hulp van enkele vrienden, waaronder bassist Phil Spalding (Mick Jagger, Elton John). Josh Macrae produceerde met Taylor de plaat, hij was al eerder producer van The Cross en zou later ook betrokken zijn bij live releases van Queen.
Het eerste nummer zet je behoorlijk op het verkeerde been. ‘Nazis 1994’ opent nogal onheilspellend en past qua sfeer eigenlijk niet goed bij de rest van de nummers. Ondanks dat is het toch een intrigerend nummer dat indertijd een behoorlijk controversiële single was. In de UK mag hij zelfs niet meer op de radio gedraaid worden. Heerlijk stuwend ook als de drumloops worden uitgebreid tijdens het nummer. Met het titelnummer is de storm gaan liggen en horen we Taylor op zijn gevoeligst. ‘Happiness’ is een ontzettend mooi melancholisch nummer. Misschien zijn het allemaal wat tegeltjeswijsheden maar het is zo puur en oprecht dat het hem vergeven is. Emotioneel maar toch ook een hoopgevend nummer. ‘Revelations’ is wat luchtiger en rockt zelfs een beetje. Fijne relaxte sfeer en steekt instrumentaal goed in elkaar, ideale luistermuziek.
I’ve been to the third world
They’ve got nothing but hope
Through the starving and dying
Sometimes somehow they cope
Uit ‘Revelations’
‘Touch the Sky’ begint met een lang iets wat zweverig instrumentaal intro. Tikkeltje kitscherig misschien maar het bouw wel mooi op en weet altijd wel een gevoelige snaar te raken. Tekstueel is het voor mij een van de mindere nummers van het album maar de refreinen zijn enorm krachtig (die uithalen van Taylor!) en opbeurend waardoor het nummer er zeker mag zijn. Écht bombastisch en Queen achtig wordt het eigenlijk alleen op ‘Foreign Sand’, een nummer samen met de Japanse muzikant Yoshiki (X Japan). Een knap in elkaar stekende powerballad waarop alle registers open worden getrokken. Ben benieuwd hoe dit geklonken zou hebben met Queen, Mercury had het zomaar geschreven kunnen hebben. Wat dat betreft klinkt ‘Freedom Train’ meer als een Taylor song voor Queen. Lekker spannende opbouw en met veel nadruk op percussie. Naar het einde toe mag Taylor lekker los gaan op de drums. Van dit soort nummers had hij er wel meer mogen maken.
Everybody hurts sometime, you know it
And everybody loves sometime, don’t be afraid to show it
And if you don’t get a little hurt sometimes
If you don’t dig a little dirt sometimes
You ain’t living at all
Uit ‘Everybody Hurts Sometimes’
The sweetest thoughts, that I entertain
Are of happy days, that might come again
I don’t know your face, I don’t know your name
‘til we meet again, hope we meet again
‘you have to be there’
Uit ”You Had to be There”
En dan keert de rust weer terug. ‘’You Had to be There’’ is enorm melancholisch en mooi in zijn eenvoud. Het weet me op de een of andere manier altijd weer bij de keel te grijpen. Neem bijvoorbeeld de gitaarsolo, simpel maar o zo doeltreffend. ‘The Key’ is vervolgens weer wat luchtiger maar heeft wel een aardige tekst. Misschien een wat minder opvallend nummer in het geheel maar het steekt prima in elkaar. ‘Everybody Hurts Sometimes’ heeft haast een soort soulachtige vibe al heeft Taylor er voor gekozen om het klein te houden met bescheiden achtergrondzang. Een mooi emotioneel nummer. Ben wel benieuwd hoe dit met een gospelkoor had geklonken, de live versie van Queen’s YouTube kanaal is in ieder geval zeer aan te raden.
They say it’s all in the mind
Well I’m sure that’s true
But knowing isn’t a cure
It don’t help me or you
Uit ‘Loneliness’
‘Met ‘Loneliness’ legt Taylor de vinger op de zere plek. Geen poespas maar een pijnlijk rechtdoorzee tekst die door de coronacrisis actueler is dan ooit. Een kort maar behoorlijk intens nummer, prachtig hoe Taylor hierin een bijzondere sfeer weet te vangen. ‘Dear Mr. Murdoch’ kan wederom op een rake tekst rekenen, maar dan gericht aan Rupert Murdoch (eigenaar van sensatieblad The Sun) en alle media aandacht in de aanloop naar Mercury’s overlijden en het gissen naar zijn mogelijke ziekte. De muziek is opvallend tam voor de agressie van de tekst, misschien had dat nog wel iets bijtender gemogen alhoewel het nu wel beter bij de sfeer van de overige nummers past. In ‘Old Friends’ richt Taylor zich nog één laatste keer tot Mercury en neemt hij afscheid van zijn goede vriend en bandgenoot. Emotioneel maar toch ook weer niet té zwaar om het album toch hoopvol af te sluiten. Prachtig nummer en eerbetoon aan de grote zanger.
And so I raise my glass in a last goodbye
Sleep in peace old friend, for me you’ll never die
The best thing I can say, after all this time is
‘You were a real friend of mine’
Old friends, in better times
Uit ‘Old Friend’s
Waar Roger Taylor’s nummers bij Queen soms wat uit de toon konden vallen weet hij ze bij zijn solo albums (en bij The Cross ook trouwens) het beste tot zijn recht te laten komen. ‘Happiness?’ is voor mij niet alleen zijn beste soloplaat maar überhaupt het beste solo album van een Queenbandlid. Niet elk nummer is een voltreffer en tekstueel zou het soms echt wel wat dieper mogen, maar ze komen wel uit het hart en dat is ook wat waard. Daarnaast is de sfeer fantastisch en vallen er genoeg muzikale details te ontdekken. Ik laat me dit album maar op doktersrecept voorschrijven om elke dag een stapje dichterbij geluk te komen. Wie weet…
And happiness. just can’t be taught
When you’re young or if you’re old
No matter how, how hard you try
In your own life, and through your years
With every up, must come a down
Enjoy the laughter and the tears
Of happiness
Uit ‘Happiness’
Mooiboy Music 